الدین

1. بدیهی است که در یک پست وبلاگی نمی توان به تمام زوایای موضوع آن پست پرداخت و مطلبی جامع نوشت. غرض در نوشته وبلاگی طرح مساله و ایجاد دغدغه و شاید دادن سرنخ یک راه حل است.
2.  رمضان از فردا آغاز می شود. ماه ضیافت خدا، ماه تشنگی ها و گرسنگی های عاشقانه فقط بخاطر خاطر عزیز حضرت الله. ماه خاطره های شیرین دور هم بودن های افطار و سحر، ماه شکستن عادت ها، ماه عبور از روزمرگی ها و ماه نوعی دیگر بودن.

3.  و اما شکستن عادت ها؛ حالا که روزها بلند است و روزه ها طولانی چه اصراری است که ساعات کار و فعالیت طبق روال سابق باشد. چرا جای شب و روز را کمی عوض نمی کنیم؟ دست اندرکاران سینما این موضوع را امتحان کردند و نتیجه خوبی گرفتند. سال گذشته یکی از تهیه کننده های سینما می گفت ما در صد سالی که از ورود سینما به ایران می گذرد فکر می کردیم ماه رمضان ماه رونق سینما نیست اما حالا تازه فهمیده ایم که فرصت افطار تا سحر ماه رمضان یک اکران استثنایی برای یک فیلم می تواند باشد حتی فراتر از سایر ماه ها. چرا صاحبان بقیه حرفه ها و مشاغل و اصناف این موضوع را امتحان نمی کنند. چرا لااقل بخشی از زمان خدمت رسانی مشاغل به ساعات شب منتقل شود؟ چرا در شب های ماه رمضان که مردم تازه بعد از افطار جان تازه ای می گیرند، بخش خدمات و تفریح شهری هم نباید همراه مردم بیدار باشد و به جای آن مردم روزها بیشتر استراحت کنند؟ ماه رمضان ماهی است با آداب خاص الهی. چرا نظم دنیوی یک جامعه اسلامی برای تناسب بیشتر با حال و هوای خاص ماه رمضان نباید تغییر کند؟
4. طبیعتا کسانی که روزه می گیرند از فیض اخروی بهره مند می شوند و چون برای معبود ومعشوق خود سختی می کشند یک نوع لذت مرموز عاشقانه را نیز تجربه می کنند، اما در امور دنیوی با توجه به ضعف ناشی از گرسنگی و تشنگی توان کمتری برای پیشبرد امور طبق روال سابق دارند. در این نقطه حکومت دینی می تواند به عنوان یک متغیر موثر نقش خود را ایفا کند. عمدتا از این زاویه سخن گفته می شود که حکومت برای جلوگیری از مظاهر روزه خواری چه می تواند بکند. اما کمتر از این سخن می گوییم که حکومت برای تسهیل امور دنیای کسانی که واقعا روزه می گیرند چه کاری می تواند انجام دهد. امشب در مسجد با یک بچه کنکوری 18 ساله هم صحبت شدم. دغدغه کنکور را داشت و اینکه چگونه باید از فردا با زبان روزه برنامه درسی مفصل خود را انجام دهد. می گفت بعضی ها روزه نمی گیرند و طبق همان روال سابق سیزده چهارده ساعت می خوانند اما من چه کنم؟ می گفت اگر فرصت کنکور برای همه ما - روزه بگیر و روزه خور- یک ماه کمتر بود و مثلا ما هفته دوم خرداد 95 کنکور می دادیم بهتر بود چون حداقل عدالت و مساوات رعایت می شد. اما حالا آنها یک ماه فرصت بیشتر دارند. به زبان ساده می گفت این منصفانه نیست که ما که می خواهیم به حرف خدا گوش کنیم از درس و کنکور و موفقیت عقب بمانیم و دوستان دیگر ما که خیلی تو نخ این چیزها نیستند از ما جلو بیفتند. می گفت یا قبل از ماه رمضان کنکور را برگزار می کردند یا حداقل یک ماه بعد از پایان ماه رمضان، تا ما دوره جمع بندی را شش دانگ درس بخوانیم. حرفش ساده است. او از حکومت دینی توقع دارد دین داری او را آسان کند و او را در این تنگنا قرار ندهد که یا روزه بگیر و آخرت را داشته باش و یا روزه بخور و به توفیق دنیایت برس. من هم با او موافقم و معتقدم اساسا وظیفه اضافه ای که حکومت دینی در قیاس با حکومت غیردینی دارد، تسهیل زندگی مومنانه مردم در تمام عرصه ها است.  متاسفانه مسئولین ما یاد گرفته اند با سو استفاده از مفهوم معاد ، بی تدبیر ها و بی برنامگی های خود را به روز جزا و آخرت حواله کنند و بگویند خدا به عوض این ناکامی دنیوی تو را پاداش اخروی خواهد داد. فقط این موضوع نیست و این بحث کلی است و باید در جای خود دنبال شود. در همه نقص های دنیوی مسئولین از توجه به وظایف خود فرار می کنند و شما را به طور افراطی به آخرت و پاداش یا عذاب الهی حواله می دهند. در صورتی که قرار نیست چون مومن به آخرت هستی در دنیا بهره ای نداشته باشی یا شکست بخوری. در موضوع این پست، یعنی در حکم روزه نیز ، شکست دنیوی مومنان گنجانده نشده است. این ما هستیم که با انعطاف ناپذیری و عدم برنامه ریزی، هزینه های دنیوی را به بچه کنکوری های مومن تحمیل می کنیم. چه اصراری است که کنکور را در همان زمان سابق برگزار کنیم؟ چرا انعطاف به خرج نمی دهیم؟ می دانم عده ای می آیند و میگویند: نه! روزه برای این است که سختی بکشی و مومن واقعی کسی است که در این بزنگاه ها خودش را نشان بدهد و روزه دار باید خود را...! بله روزه قطعا یک عبادت است که در آن اندازه ای از ریاضت شرعی وجود دارد اما قرار نیست ما نیز بر این ریاضت بیفزاییم و طوری برنامه ریزی کنیم که این ریاضت به اوج خودش برسد و مثلا انسان مومن در چند موقعیت دنیوی خود هم ناموفق شود!