نهاد مرجعیت، تقدس دین یا فرد

 

روز چهارشنبه 22 فروردین ماه امسال و یک روز مانده به سالروز شهادت امام موسی کاظم (علیه السلام)، حضرت آیت الله العظمی وحید خراسانی در درس خارج خود فرمایشاتی در رابطه با لزوم تعطیلی سراسری کشور در روز شهادت امام کاظم (علیه السلام) داشتند. ایشان فرمودند «این مملکت باید در عزای حضرت امام موسی بن جعفر علیهما السلام یک پارچه سیاه پوش بشود اگر زمامداران مملکت غیرت دینی داشته باشند باید این امام تعطیل رسمی بشود
 این عمل است که باید انجام بشود اگر زعمای مملکت انجام دادند و الا ما به حول و قوه ی خدا این مطلب را عملی می کنیم تا نتیجه ی مطلب ظاهر بشود هفت سال در ظلم مطامیر آن هم مملکتی که یک طرف پسر او و یک طرف دختر او ، روز شهادت او مردم مشغول به کسب و کار باشند ؟!
ای غیرتمندان شیعه فردا همت کنید بازارها را ببندید به این حکومت اعلام کنید که اگر شهادت این امام تعطیل رسمی نشود ما مالیات به این حکومت گمراه نمی پردازیم.»

 

شنیدن این صحبتها از جناب ایشان این سوال اساسی را در ذهن به وجود می آورد که جایگاه نهاد مرجعیت در تشیع چیست؟ هدف از تاسیس این نهاد چیست؟ شخص مرجع تقلید چه جایگاهی دارد؟

همه ما مکررا خوانده ایم و شنیده ایم که تقلید از یک مرجع دینی یک مساله عقلانی است و آن «رجوع جاهل به عالم است». همانطور که ما در مسائل مادی به پزشک و مهندس و وکیل و روان شناس مراجعه میکنیم، در مسائل دینی نیز باید به متخصص دین رجوع کنیم.

اما در عمل شاهد هستیم که میان متخصص دینی و متخصصان غیردینی تفاوتی مهم وجود دارد و آن این است که متخصصین سایر رشته ها تنها تا زمانی که از نظر فکری و جسمی توانایی های لازم را دارند در مسند امور هستند و هرگاه بنا به طبیعت بشری و بنا به نص شریفه "و من نعمره ننکسه فی الخلق" توانایی های خود را از دست میدهند، این امور را به دیگران واگذار میکنند. چرا که آنچه اهمیت دارد پیشرفت و اصلاح مداوم آن علم است و فرد متخصص نیز خود خادم آن علم است و موضوعیتی ندارد. البته پر واضح است که تجلیل و تکریم هر کسی که عمر خود را در مساله ای مفید و مهم صرف کرده است بر همگان واجب است. بارها شاهد بوده ایم که پزشکی متخصص که توانایی طبابت را از دست داده، خود را بازنشست کرده و مراسمهای تجلیل باشکوهی نیز برای او برگزار شده است.

 

اما ظاهرا نهاد مرجعیت از این قاعده مستثنی است و بازنشستگی مراجع تقلید صرفا با فوت ایشان محقق میشود. از آنجا که اغلب عالمان دینی اصول الصحه را رعایت میکنند، معمولا عمرهای طولانی دارند و در عمل در سنین بسیار بالا نیز عهده دار این مسئولیت سنگین هستند. به راستی کسانی که توانایی های آنان کاهش یافته به چه دلیل باید مسئولیت بدین بزرگی را بر عهده بگیرد؟

 

باید توجه داشت که آنچه مهم است، شریعت محمدی و فقه جعفری است. تمام علما و مجتهدین و مراجع و طلاب باید در خدمت دین باشند و منافع دین را بر منافع و موقعیت فردی خود ترجیح دهند. زمانی که فردی احساس کرد که توانایی های لازم برای تصدی نهاد مرجعیت را ندارد، باید به جهت حفظ منافع امر خطیر دین، از منافع و موقعیت شخصی خود چشم پوشی کند.

تشخیص نیازهای جامعه، شناخت دغدغه های مردم، سنجش تاثیر اتفاقات دینی بر اعتقادات مردم، شناخت تبعات اقتصادی، فرهنگی و سیاسی هر رفتار، جزو ملزومات تصدی مرجعیت است.

 

 

درسهایی برای اصولگرایان

اشرف ابوالهول خبرنگار روزنامه الاهرام می گوید: "اوائل ژوئن 2012 زمانی که به کرانه باختری رفته بودم همراه با دکتر یاسر عثمان، سفیر مصر در رام الله به دیدن محمود عباس رفتم. رئیس حکومت خودگردان فلسطینی از من پرسید که اگر محمد مرسی، نامزد اخوانی ها پیروز شود، چه اتفاقی می افتد؟ فورا جواب دادم که اتفاقی نمی افتد و اگر هم بیفتد محال است نتیجه مورد قبول واقع شود.

 محمود عباس رو به سفیر کرد و گفت که از خلال تجربه ما با حماس من از شما می خواهم که ریاست جمهوری را به مرسی واگذار کنید و وقتی که پیروز شد اجازه بدهید هر کار دلش خواست بکند، او آن قدر بد عمل خواهد کرد که چند ماه بیشتر در قدرت نخواهد ماند و مردم وقتی رفتارها و طرز برخوردهای دفتر ارشاد (اخوان المسلمین) را ببینند خودشان آنها را از قدرت به زیر خواهند کشید. اما اگر بخواهید جلوی آنها را بگیرید فضایی به نفع او و اخوان المسلمین ایجاد خواهید کرد که همه به آنها متمایل خواهند شد و این مساله دوران زمامداری او و جماعت اخوان المسلمین را طولانی خواهد کرد.

این توصیه خردمندانه را در نظر بگیرید و به ایران برگردید. اگر جناح اصولگرا حقیقتا باور دارد که اصلاح طلبان نیروهایی بی کفایت اند که تنها با مظلوم نمایی قدرت را در دست میگیرند بهتر است چند سالی به این توصیه محمود عباس عمل کنند و دست اصلاح طلبان را در همان معدود پست های که هر چند سال یکبار به دست می آورند نبندند. به این ترتیب وقتی مردم شاهد بی کفایتی اصلاح طلبان باشند خودشان به اصولگراها رجوع خواهند کرد.

اقدام دادستان کل کشور در تهدید شورای شهر به دلیل نپذیرفتن استعفای شهردار تهران در کنار پیگیری نشدن پرونده های فساد و و تخلفات ارسال شده از شهرداری برای قوه قضاییه، شایعات مربوط به عدم رضایت بدنه قدرت و به ویژه قوه قضاییه از انتخاب نجفی به عنوان شهردار تهران را تقویت کرد و حالا اصلاح طلب ها به راحتی می توانند فریاد بزنند "دست های پشت پرده نمی گذارند" و به راحتی پشت این شعار پناه بگیرند.

کارشکنی هایی در این سطح و تا این حد عریان تنها این باور را منتقل می کند که اصولگرایان از اینکه قدرت، حتی برای یک دوره کوتاه 4 ساله در دست اصلاح طلبان باشد شدیدا نگران می شوند و تاب رها کردن همین چند مسند انتخابی را حتی برای 4 سال ندارند. اگر اصلاح طلبان حقیقتا بی کفایت هستند اجازه دهید مردم قضاوت کنند نه اینکه با نشان دادن داغ و درفش و بستن دست منتخبان و محدود کردن گزینه ها از طریق نظارت سختگیرانه استصوابی تلاش کنید که آنها را بی کفایت نشان دهید.

بی ارزش شدن ریال و مسئولیت رای دهندگان

تصور کنید فردی شما را مجبور به دویدن در یک روز گرم تابستانی در مسیری کویری و طولانی کند و وقتی از شدت خستگی و تشنگی جانی در بدن نداشتید ۲ لیوان در مقابل شما قرار دهد و بگوید: یکی از اینها زهر است و دیگری آب گندیده، یکی را انتخاب کن. شما تلاش می کنید آب گندیده را تشخیص دهید و موفق می شوید. اما وقتی آن را می خورید و حالتان بد می شود، همان کسی که چنین شرایطی را برای شما ایجاد کرده می گوید: خاک بر سر نادان تو که آب گندیده خوردی و خودت را بیمار کردی و حالا برای من هم دردسر درست کردی.

داستان امروز نیروهای اصولگرایی که رای دهندگان به روحانی را مواخذه می کنند شبیه همین داستان است. چه در سال ۹۶ و چه در تمامی انتخابات های قبلی، مردم مجبور بودند از بین گزینه های مشخص شده توسط شورای نگهبان رئیس جمهور خود را انتخاب کنند. پس از حوادث سال ۸۸ سختگیری در تعیین گزینه ها بیشتر شد و در سال های ۹۲ و ۹۶ تقریبا گزینه اصلاح طلبی که بتواند امکان موفقیت داشته باشد وجود نداشت.

ناامید شدن این مردم از کاندید منتخبشان که اساسا نه گزینه مطلوب، که تنها گزینه موجودشان بوده است منجر به متمایل شدنشان به دیگر گزینه ها نخواهد شد. بلکه علت اصلی حضور خود در فرآیند های سیاسی نظام که همان امید حداقلی به اصلاح است را نیز از دست خواهند داد. چنین افرادی  در خوش بینانه ترین حالت انفعال سیاسی را پیش خواهند گرفت و نظام را طلاق عاطفی خواهند داد.

اگر رای دهنده ای پس از پیروزی کاندیدایش در انتخابات، حمایت و مطالبه گری و پاسخگویی را فراموش کرد و به این حمایت رنگ مذهبی هم داد لایق سرزنش است؛ اما بسیاری از رای دهندگان به روحانی که امروز خود در صف منتقدین قرار گرفته اند نشان داده اند که روحانی را به عنوان وکیل خود در برآورده کردن وعده های انتخاباتی انتخاب کرده بودند و نه نماینده خدا بر روی زمین یا معجزه هزاره و ذخیره الزمان که بخواهند در هر صورتی و به هر قیمتی از او حمایت کنند.

کسانی که به هر قیمتی از برخی چهره های سیاسی حمایت می کنند لایق این سرزنش ها هستند که البته امروز مدعی شده اند.

در پایان باید گفت اگر قرار است رای دهندگان به روحانی پاسخگوی عملکرد ۵ ساله  او باشند که بر اساس برخی برآورد تنها ۳۵ درصد اقتصاد ایران در دست اوست، دوستان ارزشی نیز باید  پاسخ گوی حمایتشان از ۸ سال احمدی نژاد و حداقل ۲۸ سال عملکرد شورای نگهبان، قوه قضاییه، سپاه و غیره باشند که بخش اعظم قدرت و ثروت نظام را در اختیار دارند.

چرا چرخ جمهوری اسلامی نمی چرخد؟؟

چندان بی راه نیست اگر ادعا کنیم که امروز عموم مردم ایران احساس می کنند جمهوری اسلامی دچار ناکارآمدی مفرط شده است. طوری که ساده ترین امور را یا نمی تواند انجام دهد و اگر هم انجام می دهد با هزینه گزاف و روش های نادرست انجام می دهد. اما دلیل این مشکل چیست؟ چرا جمهوری اسلامی در شرایطی که حتی بالاترین مجریان آن حیات نظام را در خطر می بینند نمی تواند اوضاع خود را بهبود دهد؟

می شود به دلایل متعددی اشاره کرد اما اگر بخواهیم از نگاه دانش مدیریت نگاه کنیم باید بگوییم هر سازمانی ۴ منبع اصلی دارد: منابع مالی، مادی، انسانی و اطلاعاتی. از میان این منابع مهمترینشان منبع انسانی است. این انسان است که هدف را تعیین می کند و منابع دیگر را در جهت هدف، سازمان می دهد. 

به همین دلیل جمهوری اسلامی از ابتدای قوام یافتنش روی این منبع حساس بوده و تلاش کرده است ضمن کنارگذاشتن نیروهایی ناهمسو با گفتمان رسمی، در تمامی پست ها نیروهایی را به کارگیرد که در تقویت این گفتمان همداستان باشند.

طبیعتا در تمامی کشورها به موضوع وفاداری نیروی انسانی به نظام توجه می شود اما در این رابطه جمهوری اسلامی دچار چند اشتباه مهم شده است:

1-    پذیرش تام و تعهد کامل به جمهوری اسلامی را بر هر معیاری دیگری از جمله کفایت و کارآمدی و گاه سلامت اقتصادی و اخلاقی اولویت داده است.

2-    این سختگیری را به سطوح مدیریتی مختلف و حوزه هایی که ماهیت سیاسی و ایدئولوژیک نداشتند گسترش داد و از همه مهم تر:

3-    آنقدر مفهوم وفاداری و جمهوری اسلامی را بسته تعریف کرد که بسیاری از افراد شایسته از دایره بیرون افتادند.

در مقابل این روند حذفی بسیاری از ناشایست ها با رعایت همین معیارهای سیاسی-ایدئولوژیک به راحتی خود را وارد سیستم کرده و تا بالاترین سطوح پیش می روند.

 

دلیل اینکه امروز چرخ جمهوری اسلامی نمی چرخد این است که بدنه حکومت (از پایین ترین تا بالاترین سطوح) پرشده است از نیروهای بی کفایتی که تنها توانایی آنها همنوایی با معیارهای مورد پسند نظام بوده است. امروز تعداد نیروهایی شایستهای که بتوانند مشکلات نظام را حل کنند بسیار اندک شده اند. نیروهایی که میتوانند به نظام کمک کنند یا به اشکال مختلف از بازی حذف شده اند یا اساسا امکان ورود به نظام را پیدا نکرده اند.

اشتباهات رایج 5

 

اعتکاف در لغت به معنی حبس کردن و پیوستگی به چیزی داشتن است. این پیوستگی لزوما پیوستگی مثبتی نیست. کما اینکه در قرآن اشاره شده که حتی بت پرستان نیز کنار بتهایشان اعتکاف میکردند. مثلا حضرت ابراهیم به آزر و قوم بت پرست خود فرمود: «ما هذه التماثیل التی انتم لها عاکفون؟» اما در زمان خود حضرت ابراهیم اعتکاف به معنای توحیدی آن هم وجود داشت و خداوند از ابراهیم و اسماعیل خواست که «طهّرا بیتی للطائفین و العکفین و الرکع السجود»

 

اعتکافی که در اسلام به عنوان یک عبادت توحیدی آمده، آداب و احکام خاصی دارد. مثلا اینکه نباید کمتر از سه روز باشد، حتما فرد باید روزه باشد. همچنین برای ایام انجام اعتکاف فقط یک قید وجود دارد و آن اینکه باید در روزهایی باشد که روزه گرفتن در آن ممنوع نیست. پس همین که اعتکاف با اعیاد فطر و قربان تداخل نداشته باشد، می توان اعتکاف را برگزار کرد. اما فضیلت برگزاری اعتکاف برای چه ایامی است؟

در کشور ما در سالهای اخیر آنچه بسیار رایج شده، اعتکاف ایام البیض ماه رجب است. به نحوی که بسیاری از مساجد در این ایام برنامه اعتکاف برگزار میکنند و هر سال نیز به تعداد اعتکاف کنندگان اضافه میشود و این مساله از طریق رسانه های رسمی نیز به شدت ترویج میشود. حتی برخی تقویم ها 13 رجب را آغاز ایام اعتکاف معرفی کرده اند. اما آنچه در روایات ما به عنوان سنت پیامبر اکرم (ص) وارد گردیده این است که حضرت در دهه آخر ماه مبارک رمضان اعتکاف میکردند و حتی یک روایت (ولو ضعیف و مجعول) درباره توصیه به اعتکاف در ماه رجب وارد نگردیده.

پس از ترویج اعتکاف ایام رجب از سال 1375، عده ای تلاش کردند که به نوعی این کار را توجیه کنند و به همین خاطر استدلالاتی را بیان کردند:

«اول آنکه ماه رجب، یکی از ماه های حرام است و از روایات استفاده می شود که اعتکاف در ماه های حرام، نسبت به دیگر ماه ها از فضیلت بیشتری برخوردار است.

 دوم، روزه در ماه رجب دارای فضیلت خاصی است، زیرا ماه رجب ماه بزرگی است که مردم حتی در جاهلیّت نیز حرمت آن را پاس می داشتند. اسلام نیز بر احترام و منزلت آن افزود ظاهرا چنین رفتار و باوری نسبت به ماه رجب از دیگر ادیان الهی در میان مردم به جای مانده بود.

 بر پایه حدیثی از پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) هر کس سه روز از ماه رجب را روزه بگیرد، خداوند میان او و آتش جهنم به اندازه هفتاد سال راه فاصله می اندازد»

(استدلالات از اینجا https://goo.gl/xZtrWP )

 پرواضح است که استدلالات فوق وافی به مقصود دوستان نیست و صرفا تلاشی ناکام برای توجیه یک عرف بی مبناست.

اولا کدام روایت اعتکاف در ماه حرام را افضل دانسته و آیا پیامبر خدا از این فضیلت بی خبر بوده است که به آن عمل ننموده؟ در فرض وجود چنین روایتی، اختصاص این روایت به سه روز خاص از ماه رجب چگونه قابل برداشت است؟

ثانیا توصیه به روزه ماه رجب هیچ ارتباطی به اعتکاف در ماه رجب ندارد. حتی روایتی که از پیامبر نقل گردیده نیز ایام خاصی را مشخص نکرده است و حضرت صرفا فرموده اند که سه روز از ماه رجب و نه حتی سه روز متوالی.

 

لذا باید گفت آنچه امروزه به عنوان اعتکاف رجبیه در کشور ما رایح شده و تریبونهای رسمی نیز به آن تشویق میکنند، هرچند امری صواب است اما هیچگونه موضوعیتی نداشته و توصیه ای نسبت به آن صورت نگرفته است. در استفتائی که درباره اعتکاف در ماه رجب از آیت الله سیستانی صورت گرفته، ایشان فرموده اند: «اعتکاف همیشه مستحب است و در ماه رمضان تاکید شده و دلیلی بر خصوصیت آن در ماه رجب نیافته ایم»

https://goo.gl/bWbhgr

 

 

تعصب روی "کالای" ایرانی یا "کارگر" ایرانی

مدت هاست که بحث حمایت از کالای داخلی در کشور به پرچم داری رهبری مطرح است 

در سخنرانی های اخیر و نام گذاری امسال نیز روی سخن ایشان با مردم بود که روی خرید کالای ایرانی تعصب داشته باشند

 اما سوال اینجاست آیا خرید کالای ایرانی ما را به یک نفع عمومی و خیر جمعی می رساند؟! 

البته در اینکه باز کردن درهای تجارت جهانی، لغو تعرفه ها، ازادسازی قیمت ها به افزایش واردات و در نتیجه نابودی همین تولید ملی نیم بند منجر می شود شکی نیست اما صرف خرید کالای ایرانی از سوی مردم هم راه حل این بحران نیست

فارغ از این مسئله که وقتی همه تلاش  دولت های پس از جنگ در راستای پیوستن ما به بازارهای جهانی و نزدیکی ۴به سیاست های بانک جهانی و صندوق بین المللی پول هست ایا می توان از مردم توقع داشت که در این بازار رنگارنگ مصرف گرایی کالای ایرانی مصرف‌ کنند؟! و این خود یک چالش بزرگ است که دولت به جای اصلاح سیاست ها و ساختارها از مردم متوقع می شود!

مردم زمانی روی کالای ایرانی تعصب خواهند داشت که احساس کنند که خرید کالای ایرانی به خیر جمعی منجر می شود و در اصطلاح عامیانه به معنای از این جیب به آن جیب فرستادن پول است

کارگران طیف بیشتری از جامعه را نمایندگی می کنند تا پیمانکاران از این جهت باید خرید کالای ایرانی در معیشت کارگران نقش بیشتری داشته باشد تا حساب بانکی مالکان و پیمانکاران کارخانه ها!

در شرایطی که به علت فساد و عدم شفافیت، بسیاری از کارخانه های دولتی (اموال عمومی) به ثمن بخس در اختیار بخش خصوصی (رانتی) قرار می گیرد و یا با اعمال سیاست هایی، بسیاری از کارخانه ها را به ورشکستگی‌خودخواسته کشانده اند در وضعیتی که کارگران بدون هیچ سندیکا و اتحادیه در بدترین شرایط شغلی به سر می برند و قوانین کار بر علیه کارگران است و آن ها به عنوان اصلی ترین موتور محرک تولید کمترین سهم را از تولید می برند خرید کالای ایرانی برای عموم مردم چه فایده ای می تواند داشته باشد؟!

شاید تنها فایده آن برای کارخانه هایی که در این تولید نیم بند قصد ادامه دادن دارند این است که کارگرشان اخراج نمی شود و با یک حقوق حداقلی ادامه می دهد اما آیا این مسئله را می توان نفع عمومی دانست؟!

در شرایطی که کارگران در هفت تپه، هپکو و... خواسته ها و مطالبات برحق خود را چندین ماه است فریاد می زنند و جوابی جز برخورد پلیسی در یافت نمی کنند 

نمی شود انتظار داشت که مردم روی امری که نفع عمومی نمی دانند و بیشتر به سود اقلیتی محدود خواهند بود تعصب داشته باشند! کاش به جای تعصب روی کالای ایرانی  روی شرایط و قوانین کار که زندگی و معیشت یک کارگر و خانواده اش را شکل می دهد تعصب داشته باشیم

نوروز همسایه

 

اهالی مزار شریف افغانستان برای نوروز مراسم خاصی دارند به نام "میله گل سرخ" و "میله" معادل واژه "جشن" است.
آنگونه که نوشته اند، مراسم به این صورت است:
《میله گل سرخ یک جشن خاص است که در مزار شریف در ۴۰ روز نخست سال و در زمان روییدن گل های شقایق در اطراف بلخ رود اجرا می‌شود. در نخستین روز از جشن گل سرخ، مردم افغانستان که تاریخ به خلافت رسیدن حضرت علی را در نوروز می‌دانند از نقاط مختلف افغانستان خود را به شهر مزار شریف رسانده و طی مراسم با عنوان «جهنده علی» در جوار بارگاه منسوب به مرقد امام علی(ع) جشن‌نوروز را با بر افراشتن علم مبارک حضرت علی(ع) آغاز می‌کنند.

همزمان با برافراشته شدن این علم که با پارچه‌های زربفت و دست‌دوزی شده زینت یافته و بی شباهت به روییدن گل‌های شقایق نیست، ۲۱ گلوله توپ نیز به نشانه احترام شلیک می‌شود》

در خلال این جشن باستانی و سنتی، ماجرایی رخ داده که بسیاری از ما ایرانی ها نیز کم و بیش شنیده ایم. داستان عاشقانه ای که به "ملا ممد جان" معروف شده و خواننده های متعددی شعر آن را خوانده اند.
داستان این عاشق و معشوق را اینگونه نقل کرده اند:
《درزمان حکمروایی تیموریان درهرات، بویژه درعصر سلطان حسین بایقرا (1505ــ 1468) و وزیر دانشمندش امیرعلی شیر نوایی، مردم از سراسر قلمرو تیموریان در روز نوروز به مزارشریف می آمدند و دولت هزینه عروسی جوانانیکه، در این روز در مزار شریف مراسم میگرفتند را می پرداخت.

ازجمله مدارس متعددی که در این دوره، در هرات تاسیس شده بود، مدرسه ای بود، نزدیک محله سرحدیره در شمال شهر هرات و در جوار زیارت ملا حسین واعظ کاشفی  که یکی از طلاب این مدرسه ملا محمد جان همه روزه از محله سرحدیره به چشمه قلمفر که نزدیک زیارت مولانا عبدالرحمن جامی بود، میرفت و صرف و نحو حفظ میکرد، ساعتی در کنار چشمه می آسود و شکرانه ای بجا می آورد .

 روزی از روز ها جمعی از دختران سرحدیره که در میان آنان، عایشه دختر یکی از افسران مقرب دربار نیز بود، به منظور تفرج و گردش بر سر چشمه آمدند، در این بین باد تندی وزیدن گرفت و روسری عایشه را ازسرش بلند کرده، بر دوش ملا محمد جان که در فاصله کمی از آنها قرارداشت، انداخت. عایشه که به دنبال روسری اش آمده بود با ملا ممد جان رو در رو شده و هردو دلباخته همدیگر شدند.

از آن روز به بعد عایشه و ملا ممد جان به کمک و زمینه سازی دوستان عایشه در کنار چشمه قلمفر، دور از چشم دیگران همدیگر را می دیدند.

عشق عایشه و ملا ممد جان آنقدر برسر زبانها افتاد تا به گوش پدر عایشه نیز رسید. پدر با شنیدن این حکایت، عایشه را در خانه زندانی کرد و او را از دیدن معشوقش محروم کرد. ملا محمد جان هم آموزش صرف و نحو را کنار گذاشت و روز به روز از درد فراق عایشه ناتوان تر می شد.

روزی از روز ها که عایشه توانسته بود، دور ازچشم پدر بادختران دیگر بر سر چشمه بیاید، با سوز و درد این سرود را می خواند:

بیا که بریم به مزار ملا محمد جان

سیل گل لاله زار ملا محمد جان

به دربار سخی جان (حضرت علی) گیله دارم

یخن (پیراهن) پاره از دست تو دا رم

پس از مرگم بیایی بر مزارم

همیشه در دعــا در انتظارم

بیا که بریم به مزار ملا محمد جان

سیل گل  لاله زار ملا محمد جان

درهمین زمان وزیر دانشمند، امیرعلی شیر نوایی با عده ای ازهمراهان، از کنار این چشمه می گذشت که صدای خواندن عایشه توجه او را جلب کرد، بلافاصله توقف نموده و همه شعر را گوش کرد. علی شیر نوائی با فراست و تیز بینی که داشت، دریافت که در پس این صدا دردی نهفته است. خودش را به عایشه رساند و با ملایمت و مهربانی حال او را جویا شد.

 سپس عایشه داستان عاشقانه خود و ملا محمد جان را به امیر حکایت نموده و اضافه نمود که ملا ممد جان ازجمله طلاب مدارس شما می باشد.

فردای آنروز، امیر به خانه پدر عایشه رفت و از عایشه خواستگاری نمود، پدر عایشه که وضع را چنین دید، به احترام شخص امیر به این وصلت راضی شد.

امیر این دو دلباخته را به مزار شریف فرستاد و در همان جا مقدمات عروسی را فراهم نمودند. به این ترتیب این دو به هم رسیدند و نذرشان را به استان حضرت علی ادا کردند》

به همین خاطر یکی از مراسمات ثابت جشن میله گل سرخ، اجرای شعر "ملا ممدجان" توسط خوانندگان در‌مزار شریف است

https://www.aparat.com/v/7T5hn