الدین

رهبر کره در جلسه فرماندهان ارتش کره شمالی گفت: زمان تسویه حساب نهایی با آمریکایی ها فرا رسیده است. همین جمله کافی بود تا پس از سال‌ها شبه جزیره کره درگیر ناآرامی شود اما این اولین بار نیست که در این شبه جزیره صدای طبل جنگ به گوش می رسد.

 با وقوع جنگ جهانی دوم و شکست ژاپن در این جنگ، نیروهای آمریکا و شوروی از جنوب و شمال وارد شبه جزیره کره شدند و آن را به اشغال خود درآوردند در روز ۲۷ دسامبر ۱۹۴۵ این سرزین طی یک قرارداد، ما بین آمریکا و شوروی به دو قسمت شمالی و جنوبی تقسیم شد.

مدار ۳۸ درجه خط مرزی دو کشور اعلام شده و سازمان ملل آن را به رسمیت شناخت.

 شوروی در شمال یک چریک به نام کیم این سونگ و آمریکا یک فعال سیاسی در تبعید به نام سینگمان ری را در راس قدرت دو کره قرار دادند.

با آغاز دهه ۵۰ با افزایش تنش میان آمریکا و شوروی جنگی نیابتی میان دو کره شکل گرفت، هر چند آمار دقیقی از تلفات انسانی در این جنگ وجود ندارد اما کارشناسان بر این باورند بیش از ۱ میلیون نفر جان خود را از دست داده‌اند. در نهایت در سال ۱۹۵۳ پس از سه سال، قرارداد آتش بس میان دو کشور منعقد شد صلحی ناپایدار که تا به امروز هم باقیست.

 از منظر اقتصادی در دهه شصت و هفتاد اقتصاد دو کره با هم پیش می‌رفت اما در دهه ۹۰ رشد فزاینده اقتصادی در کره جنوبی و رکود و بحران در کره شمالی فاصله دو کشور را بیش از پیش ساخت.

با فروپاشی شوروی کره شمالی جدی ترین حامی خود را از دست داد و همین امر به منزوی شدن کره شمالی منجر شد.

هرچند که در رسانه‌ها از کره شمالی به عنوان یک دولت کمونیستی یاد می‌کنند اما این کشور ارتباط ایدئولوژیکی با کمونیزم ندارد و بیش از آنکه مارکسیست باشد دولت ناسیونال- سوسیالیست افراطی است. نوعی حکومت دفاع ملی که با بستن مرزها و افزایش قدرت نظامی سعی در حفظ قدرت خود دارد.
دولت کره شمالی نه از جنبش های ضدسرمایه داری حمایت می‌کند و نه به دنبال تشکیل جبهه ای علیه امپریالیسم است بلکه با دارا بودن بمب اتم و موشک های دوربرد و اجرای سیاست بازدارندگی و دیوار آهنین سعی در حفظ امنیت ملی خود دارد.

از زمان جدایی دو کره آمریکا همواره روابط خصمانه ای با پیونگ یانگ داشت و تحریم های بسیاری  را علیه آنان وضع کرد
در سال ۱۹۵۶ با نقض قرارداد آتش بس میان دو کره، آمریکا تصمیم گرفت تسلیحات هسته ای در خاک کره جنوبی مستقر کند متقابلا کره شمالی در مناطق مرزی تأسیسات عظیم نظامی ایجاد کرد تا در  صورت لزوم نیروهای کره جنوبی و آمریکا را مورد هدف قرار دهد.

در سال 1963 کره شمالی از شوروی درخواست کمک کرد تا بتواند به تکنولوژی و تسلیحات هسته ای دست پیداکند؛ اما این درخواست پذیرفته نشد مسکو تنها موافقت کرد که به برنامه صلح آمیز هسته ای پیونگ یانگ از جمله آموزش کارشناسان این کشور کمک کند.
در حالیکه کره شمالی در سال ۱۹۸۵ معاعهده ان پی تی را پذیرفت اما با فروپاشی شوروی و آنچه نقض معاهدات از سوی طرف‌ امریکایی نام گرفت همچنین حضور پررنگ آمریکایی ها در کره جنوبی، کیم جونگ ایل را برآن داشت تا به سمت دست یابی به تسلیحات هسته ای حرکت کند.

هرچند بسیاری فن آوری هسته ای کره شمالی را وارداتی و از شوروی می‌دانند اما نقش دانشمندان این کشور در دست یابی به سلاح هسته ای غیرقابل انکار است.

با آغاز قرن بیست و یکم به نظر می‌رسید کیم جونگ ایل خواهان تغییر رویه پیشین و شکستن انزوای خودخواسته است اما آزمایش هسته ای سال ۲۰۰۷ نشان داد کره شمالی در تمامی این سال‌ها به دنبال وقت کشی برای دست یابی به سلاح هسته ای بوده است.

با مرگ کیم جونگ ایل در سال ۲۰۱۱ جشن و پای کوبی در سئول شکل گرفت زیرا تصور می‌شد جانشین جوان او کیم جونگ اون که مدتی در مدرسه ای انگلیسی زبان در برن سوییس تحصیل کرده در سیاست‌های گذشته بازنگری کند اما در همان ابتدا دستورات وی مبنی بر برخورد شدیدتر با مخالفین و همچنین اعلام موضع شدید علیه کره جنوبی و دخالت های آمریکا در بحران شبه جزیره کره نشان داد که کیم جونگ اون رهبری نیست که غرب در انتظار آن بود.

 با روی کار آمدن دونالد ترامپ تحریم های جدیدی علیه پیونگ یانگ وضع شد اما حتی نطق جنجالی و تند رئیسجمهور آمریکا در مجمع عمومی سازمان ملل هم باعث نشد که کره شمالی تغییری در سیاست‌های خود نشان دهد. به گزارش ای بی سی نیوز ۷۰٪ مردم آمریکا کره شمالی را تهید جدی برای آمریکا می‌دانند و ۶۲٪ به ترامپ برای مدیریت این بحران اعتمادی ندارند.

وزیر امور خارجه کره شمالی با اشاره به حمله احتمالی آمریکا پس از تهدید های ترامپ گفت: ما به بمب افکن های آمریکا حتی خارج از مرز کره شلیک خواهیم کرد.

بحران در مدار ۳۸ درجه جدی و جدی‌تر می‌شود هرچند که عده‌ای احتمال یک رویارویی تمام‌عیار را میان آمریکا و کره شمالی می‌دهند اما سخنان وزیر امور خارجه نشان می‌دهد که سیاست بازدارندگی پیونگ یانگ هرچند شرایط خاص و بحرانی را برای مردم خویش به ارمغان آورده اما آنان را در برابر تهدید های آمریکا بیمه کرده است.  سرگی لاوروف در پاسخ به خبرنگاری در رابطه به حمله احتمالی و غافل گیر کننده آمریکا به کره شمالی گفت آمریکا به عراق حمله کرد، زیرا اطمینان کامل داشت این کشور هیچ سلاح کشتار جمعی ندارد، اما برای کره شمالی وضعیت متفاوت است و این کشور سلاح هسته ای در اختیار دارد و به همین دلیل آمریکا حمله نمی کند.